Komendy

Komenda ipconfig - polecenie w systemach operacyjnych Microsoft Windows służące do wyświetlania konfiguracji interfejsów sieciowych. Zwalnia i aktualizuje dzierżawy DHCP oraz wyświetla, rejestruje i usuwa nazwy DNS. Narzędzie pomocne przy wykrywaniu błędnego adresu IP, maski podsieci lub bramy domyślnej.

ipconfig /all – pokazuje wszystkie dane interfejsów sieciowych

traceroute - program służący do badania trasy pakietów w sieci IP.

Program traceroute jest szeroko dostępny we wszystkich uniksowych systemach operacyjnych; jest także dostępny program mtr, który łączy funkcjonalność traceroute z narzędziem ping. Istnieje również program tracert o podobnej funkcjonalności, zawarty w systemach z rodziny Microsoft Windows.

netstat – jeden z najbardziej wszechstronnych i rozbudowanych programów narzędziowych odnoszących się do połączeń sieciowych

.

ipconfig /renew – odnawia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP

ipconfig /release – zwalnia wszystkie dzierżawy adresu z DHCP

Metody i zasady pomiarów okablowania strukturalnego.

Na etapie wykonywania okablowania można sprawdzić poprawność połączeń za pomocą prostego testera okablowania jednak przy odbiorze wykonanej instalacji należy sprawdzić dodatkowe parametry zgodne ze standardami i normami Sprawdzanie sieci do 100 MB/s łącznie ( Do transmisji są wykorzystywane dwie pary przewodów ) TIA/EIA/TSB - 77 L II należy sprawdzić przesłuch zbliżny ( NEXT ) polega na pomiarze poziomu sygnału za indukowanego w jednej parze przewodów od sygnału pochodzącego z dowolnej z trzech pozostałych par miarą parametrów NEXT jest różnica mocy sygnału przesyłanego w parze zakłócającej i sygnału wytworzonego w parze zakłócanej pomiaru należny dokonać w paśmie częstotliwości od jednego do 100 MHz  

1. Tłumienie określa o ile zmniejszy się moc sygnału w danej parze przewodów po przejściu przez cały tor kablowy. W parze zakłócanej pomiaru należny dokonać w paśmie częstotliwości od jednego do 100 MHz.  
2. Mapa połączeń określa w jakiej kolejności ułożone są w złączu lub gnieździe poszczególne pary przewodów ( Możliwe błędy zamienione pary. Zamienione poszczególne przewody. Zamienione przewody w parach i długość mierzonego toru transmisyjnego rzeczywista długość transmisyjnego wyznacza się poprzez czasu propagacji i pulsu elektrycznego lub świetlnego przy znanej prędkości propagacji w danym typie kabla. Wymagania stawiane okablowaniu dla sieci pracujących z prędkością 1 GB/s ( Norma TIA/EIA/TSB - 95 )
3. Power Sum NEXT - rozwinięcie parametru next uwzględniające zakłócanie się par w kablu czerto parowym mierzony jest poziom sygnału indukowanego w danej parze pochodzące od sygnału ze wszystkich pozostałych par.
4. Power Sum ACR - określa różnice między umieniem a przesłuchem zbliżnym dla danej pary przewodów odstęp sygnału użytecznego od szumu. 
5. FEXT - czyli przesłuch zdalny (w przeciwieństwie do przesłuchu zbliżnego NEXT), mierzony jest na przeciwnym końcu kabla niż sygnał wywołujący zakłócenie. Jest to parametr łatwy do pomiaru, ale trudny do wyspecyfikowania w normach, gdyż wartość jego jest zależna od długości (a wiec tłumienia) kanału transmisji. W związku z tym im krótszy jest odcinek toru transmisyjnego, tym większy FEXT ma wpływ na jakość transmisji. Jest to parametr mierzony, ale rzadko podawany. Głównie służy on jako składowa do otrzymania parametru ELFEXT.
6. ELFEXT - w odróżnieniu od FEXT jest niezależny od długości badanego toru, gdyż uwzględnia tłumienie wnoszone przez tor transmisyjny. W związku z tym łatwo można go wyspecyfikowań w odpowiednich normach. Matematycznie jest to wynik otrzymany z różnicy pomiędzy wartością parametru FEXT i tłumienia dla danego toru transmisyjnego.
7. Power Sum ELFEXT - jest to analogiczny parametr jak ELFEXT, ale mierzony metodą Power Sum, a więc uwzględniająca zakłócenie pary transmitującej przez pozostałe trzy pary. Jest to szczególnie ważne w torach transmisyjnych, w których będą działać protokoły wykorzystujące wszystkie cztery pary.
8. Return Loss - Są to straty obiciowe, parametr ten określa stosunek mocy sygnału wprowadzonego do toru transmisyjnego do mocy sygnału odbitego, który powstaje na skutek niedopasowania impedancji toru transmisyjnego. Sygnał ten może być źródłem zakłóceń dla sygnału użytecznego, co jest bardzo istotne w przypadku transmisji w dwóch kierunkach w tym samym torze transmisyjnym.
9. Propagation Delay - Jest to opóźnienie wyrażone w nanosekundach przedstawiające czas propagacji sygnału wzdłuż toru transmisyjnego.
10. Delay Skew - Parametr ten określa różnicę opóźnienia transmisji pomiędzy najszybszą i najwolniejszą parą w miedzianym kablu skrętowym. Przy dużych prędkościach transmisji może powstać problem ze spójnością sygnału nadawanego wszystkimi parami kabla skrętowego na odległym końcu, gdyż odbiornik nie będzie w stanie zdekodować poprawnie informacji przychodzącej po wszystkich czterech parach przewodnika. 

Narzędzia do montazu okablowania struktularnego.

Podział narzędzi. 

1. Narzędzia pracy. 
2. Urządzenia diagnostyczne i pomiarowe.

•  Narzędzia pracy służą do wykonywania typowych zadań związanych z montażem danego typów nośnika oraz instalacji pomocniczych np. korytek 

Do najczęściej używanych narzędzi do montażu okablowania miedzianego zaliczamy

•  Narzędzia uderzeniowe wykorzystywane do zaszywania kabli sieciowych i telefonicznych w nożach ( złączach ) ELSA / CHROME w gniazdach komputerowych, telefonicznych, panelach krosowych, w tykach typu 110 narzędzia wyposażone są w obcinacz nadmiaru kabla wystającego poza złącze aby zaszyć kabel należy umieścić poszczególne żyły w gniazdach bez ściągania izolacji przyłączyć narzędzie do złącza i energicznym ruchem wcisnąć kabel w złączę. 

•  Narzędzie zaciskowe do wtyków RJ - 45 Wtyk RJ w odpowiednio ułożonymi żyłami należy wcisnąć w gniazdo narzędzia a następnie zacisnąć dźwignie 

•  Narzędzie do zdejmowania izolacji pozwala na szybkie i wygodne zdjęcie izolacji zewnętrznej kabla 

•  Montaż okablowania światłowodowego światło przesyłane w okablowaniu  światłowodowym jest nie widoczne jednak ze względu na dużą moc może ono uszkodzić oczy dlatego nie wolno patrzeć w nadajnik ani w włókno światłowodu. Do montażu okablowania światłowodowego wykorzystuje się gotowe kable o określonej długości zakończone końcówkami najczęściej wykorzystywane są końcówki EC - plastikowa obudowa i pewne połączenie LC mniejsze od EC i z tego powodu dość popularne i ST niż metalowe przypominające złącze BNC stosowane częściej w sieciach wielomodowych 

• Jeżeli wykorzystywanie gotowego kabla z zamontowanymi końcówkami jest niemożliwe można zakupić PIGTAIL ( Prefabrykowane tak zwane Pigtail'e ) z jednej strony zakończone złączem z drugiej gołym włóknem Pigtail należy zespawać z włóknami kabla przy pomocy spawarki do światłowodów dobrze wykonany spaw jest nie widoczny dla światła. Jeżeli istnieje możliwość wykonania tak zwanych spawów mechanicznych w których dokładnie centruje się włókna przylegające do siebie a ewentualne przerwy i niedoskonałości kompresuje się optycznym żelem połączenia są gorszej jakości ale nie wymagają zakupu spawarki.

Wymagania instalacyjne dla przebiegów pionowych.

Do budowy przebiegów pionowych zalecane jest użycie światłowodu lub skrętki doprowadzenia kabli między piętrami stosuje się rękawy o średnicy co najmniej 10 cm mogą wystawać od dwóch i pół do 10 cm od powichrzeni podłogi lub szyby prostokątne o minimalnym wymiarze 15 - 22,5 cm jeżeli trasa przebiegu kabli obejmuję więcej niż dwa piętra lub gdy kable są wyjątkowo ciężkie muszą być mocowane np za pomocą specjalnej żyły podtrzymującej ułożonej na całej trasie kabla między najwyższym piętrem i piwnicą kabel należy połączyć z żyłą podtrzymującą co 90 cm ( na jedno piętro powinno przypadać minimum trzy punkty wiązania dla dużych ilości kabli powinna być użyta obejma lub osłona dla grupy kabli z każdego piętra ze względu na przepisy POŻ między kablami muszą być uszczelnione za pomocą ognio trwałych materiałów.

Pozostałe wymagania instalacyjne po rozszyciu kabla w gnieździe nie mogą wystawać więcej niż 25 mm poza płaszcz ( izolacje zewnętrzną ) a pary nie mogą być rozkręcone na długość większa niż 13 mm. Instalując gniazda należy pamiętać o pozostawieniu zapasu kabla.

• Kabel należy przymocować opaską do modułu.
  
  

• Kable doprowadzone do punktów dystrybucyjnych powinny być logicznie pogrupowane.
  
  

• Należy zapewnić odpowiedni zapas kabla który umożliwi przeprowadzenie prac konserwatorskich.

•  Należy pamiętać o zapewnieniu minimalnego promienia skrętu.

Zalecenia dotyczące kabli położeniowych.

Przebiegi poziome

 Normy zalecają stosowanie czerto parowego symetrycznego kabla STP lub UTP w kategorii co najmniej 5 e który musi spełniać następujące parametry - średnica przewodów 0,45 / 0,65 mm 

- Nominalna impedancja 100 Ω 

- Tłumienność dla kategorii piątej przy częstotliwości 100 Hz 24 decybele dla kategorii szóstej 21,1 decybela

- Całkowita długość kabla nie może przekroczyć 100 m a maksymalna długość przebiegu kabla pomiędzy punktem abonenckim a punktem dystrybucyjnym nie może przekroczyć 90 m maksymalna długość kabli krosowych nie może przekroczyć 6 m. Odległości pomiędzy mocowaniami kabli poziomych nie powinny być większe niż 1,2 - 1,5 m 

- Wszystkie kable należy prowadzić prostopadle lub równoległe do korytarzy. Kable wchodzące i wychodzące z pomieszczeń pod kątem 90 stopni powinny skręcać łagodnie ( Minimalny promień skrętu = 8 średnic kabla ) Należy sprawdzać czy kable nie są naprężone nie należy owijać kabli wokół rur , kolumn itp. na całej długości powinny być wolne o sztukowań zagnieceń nacięć załamań niewolno rozdzielać par przewodów na dwa kanały komunikacyjne. Jeżeli producent nie zaleci inaczej przejmuję się minimalny promień zgięcia dla skrętki UTP cztery średnice kabla STP 6 średnic kabla dla światłowodów od 10 do 20 średnic od sposobu wykonania przy ustalaniu trasy kabla należy zachować odległość 30 cm od wysoko napięciowego oświetlenia 90 cm od przewodów elektrycznych 5 kva lub więcej 100 cm od transformatorów i silników.

Tematy na sprawdzian. 8 Kwiecień

Hierarchiczny model sieci strukturalnej

• Opis warstwy ( Dystrybucji, dostępu itp )
• Jakie cechy musi posiadać siec komputerowa

Materiały i urządzenia do budowy sieci 

• Elementy pasywne jakie są - szafy krosowe rozmiary wymiary co jest " u " 

Model OSI

Wyróżniamy trzy warstwy górne, czyli warstwę aplikacji, prezentacji i sesji. Ich zadaniem jest współpraca z oprogramowaniem realizującym zadania zlecane przez użytkownika systemu komputerowego. Tworzą one pewien interfejs, który pozwala na komunikację z warstwami niższymi. Ta sama warstwa realizuje dokładnie odwrotne zadanie w zależności od kierunku przepływu danych. Przyjmijmy, że dane przepływają w dół Modelu OSI, kiedy płyną od użytkownika do urządzeń sieciowych oraz w górę w przeciwnym wypadku.

Warstwa 7: aplikacji

Warstwa aplikacji jest warstwą najwyższą, zajmuje się specyfikacją interfejsu, który wykorzystują aplikacje do przesyłania danych do sieci (poprzez kolejne warstwy modelu ISO/OSI). W przypadku sieci komputerowych aplikacje są zwykle procesami uruchomionymi na odległych hostach. Interfejs udostępniający programistom usługi dostarczane przez warstwę aplikacji opiera się na obiektach nazywanych gniazdami (ang. socket).

Jeżeli użytkownik posługuje się oprogramowaniem działającym w architekturze klient-serwer, zwykle po jego stronie znajduje się klient, a serwer działa na maszynie podłączonej do sieci świadczącej usługi równocześnie wielu klientom. Zarówno serwer, jak i klient znajdują się w warstwie aplikacji. Komunikacja nigdy nie odbywa się bezpośrednio między tymi programami. Kiedy klient chce przesłać żądanie do serwera, przekazuje komunikat w dół do warstw niższych, które fizycznie przesyłają go do odpowiedniej maszyny, gdzie informacje ponownie wędrują w górę i są ostatecznie odbierane przez serwer. Jednocześnie zapewnia interfejs między aplikacjami, których używamy, a siecią (umożliwia komunikację).

Warstwa 6: prezentacji

Podczas ruchu w dół zadaniem warstwy prezentacji jest przetworzenie danych od aplikacji do postaci kanonicznej (ang. canonical representation) zgodnej ze specyfikacją OSI-RM, dzięki czemu niższe warstwy zawsze otrzymują dane w tym samym formacie. Kiedy informacje płyną w górę, warstwa prezentacji tłumaczy format otrzymywanych danych na zgodny z wewnętrzną reprezentacją systemu docelowego. Wynika to ze zróżnicowania systemów komputerowych, które mogą w różny sposób interpretować te same dane. Dla przykładu bity w bajcie danych w niektórych procesorach są interpretowane w odwrotnej kolejności niż w innych. Warstwa ta odpowiada za kodowanie i konwersję danych oraz za kompresję / dekompresję; szyfrowanie / deszyfrowanie. Warstwa prezentacji obsługuje np. MPEG, JPG, GIF itp.

Warstwa 5: sesji

Warstwa sesji otrzymuje od różnych aplikacji dane, które muszą zostać odpowiednio zsynchronizowane. Synchronizacja występuje między warstwami sesji systemu nadawcy i odbiorcy. Warstwa sesji „wie”, która aplikacja łączy się z którą, dzięki czemu może zapewnić właściwy kierunek przepływu danych – nadzoruje połączenie. Wznawia je po przerwaniu.
Warstwy niższe

Najniższe warstwy zajmują się odnajdywaniem odpowiedniej drogi do celu, gdzie ma być przekazana konkretna informacja. Dzielą również dane na odpowiednie dla urządzeń sieciowych pakiety określane często skrótem PDU (ang. Protocol Data Unit). Dodatkowo zapewniają weryfikację bezbłędności przesyłanych danych. Ważną cechą warstw dolnych jest całkowite ignorowanie sensu przesyłanych danych. Dla warstw dolnych nie istnieją aplikacje, tylko pakiety / ramki danych. Warstwy dolne to warstwa transportowa, sieciowa, łącza danych oraz fizyczna.

Warstwa 4: transportowa

Warstwa transportowa segmentuje dane oraz składa je w tzw. strumień. Warstwa ta zapewnia całościowe połączenie między stacjami: źródłową oraz docelową, które obejmuje całą drogę transmisji. Następuje tutaj podział danych na części, które są kolejno indeksowane i wysyłane do docelowej stacji. Na poziomie tej warstwy do transmisji danych wykorzystuje się dwa protokoły TCP (ang. Transmission Control Protocol) oraz UDP (ang. User Datagram Protocol). W przypadku gdy do transmisji danych wykorzystany jest protokół TCP stacja docelowa po odebraniu segmentu wysyła potwierdzenie odbioru. W wyniku niedotarcia któregoś z segmentów stacja docelowa ma prawo zlecić ponowną jego wysyłkę (kontrola błędów transportu). W przeciwieństwie do protokołu TCP w protokole UDP nie stosuje się potwierdzeń. Protokół UDP z racji konieczności transmisji mniejszej ilości danych zazwyczaj jest szybszy od protokołu TCP, jednakże nie gwarantuje dostarczenia pakietu. Oba protokoły warstwy transportowej stosują kontrolę integralności pakietów, a pakiety zawierające błędy są odrzucane.

Warstwa 3: sieciowa

Warstwa sieciowa jako jedyna dysponuje wiedzą dotyczącą fizycznej topologii sieci. Rozpoznaje, jakie drogi łączą poszczególne komputery (trasowanie) i decyduje, ile informacji należy przesłać jednym z połączeń, a ile innym. Jeżeli danych do przesłania jest zbyt wiele, to warstwa sieciowa po prostu je ignoruje. Nie musi zapewniać pewności transmisji, więc w razie błędu pomija niepoprawne pakiety danych. Standardowa paczka danych czasami oznaczana jest jako NPDU (ang. Network Protocol Data Unit). Nie znajdują się w nim żadne użyteczne dla użytkowników aplikacje. Jedyne jego zadanie, to zapewnienie sprawnej łączności między bardzo odległymi punktami sieci. Routery są podstawą budowy rozległych sieci informatycznych takich jak Internet, bo potrafią odnaleźć najlepszą drogę do przekazania informacji. Warstwa sieciowa podczas ruchu w dół umieszcza dane wewnątrz pakietów zrozumiałych dla warstw niższych (kapsułkowanie). Jednocześnie warstwa sieci używa czterech procesów (adresowanie, enkapsulacja, routing, dekapsulacja). Protokoły warstwy sieci to: (IPv4, IPv6, ICMP, NOVELL IPX, APPLE TALK, CLNS/DECN et).

Warstwa 2: łącza danych


Warstwa łącza danych jest czasami nazywana warstwą liniową lub kanałową. Ma ona nadzorować jakość przekazywanych informacji. Nadzór ten dotyczy wyłącznie warstwy niższej. Warstwa łącza danych ma możliwość zmiany parametrów pracy warstwy fizycznej, tak aby obniżyć liczbę pojawiających się podczas przekazu błędów. Zajmuje się pakowaniem danych w ramki i wysyłaniem do warstwy fizycznej. Rozpoznaje błędy związane z niedotarciem pakietu oraz uszkodzeniem ramek i zajmuje się ich naprawą. Podczas ruchu w dół w warstwie łącza danych zachodzi enkapsulacja pakietów z warstwy sieciowej tak, aby uzyskać ramki zgodne ze standardem. Czasami są one oznaczane jako LPDU (ang. data Link Protocol Data Unit).

Ramka danych przeważnie składa się z:
ID odbiorcy – najczęściej adres MAC stacji docelowej lub bramy domyślnej,
ID nadawcy – najczęściej adres MAC stacji źródłowej,
informacja sterująca – zawiera dane o typie ramki, trasowaniu, segmentacji itp.,
CRC (ang. Cyclic Redundancy Check) – kod kontroli cyklicznej – odpowiada za korekcję błędów i weryfikację poprawności danych otrzymywanych przez stację docelową.

Warstwa łącza danych dzieli się na dwie podwarstwy:
LLC (ang. logical link control) – sterowania łączem danych – kontroluje poprawność transmisji i współpracuje przede wszystkim z warstwą sieciową w obsłudze usług połączeniowych i bezpołączeniowych.
MAC (ang. media access control) – sterowania dostępem do nośnika – zapewnia dostęp do nośnika sieci lokalnej i współpracuje przede wszystkim z warstwą fizyczną.

Urządzenia działające w tej warstwie to: most i przełącznik.

Warstwa 1: fizyczna zajmuję się bitami przesłaniem informacji bitami

Fundamentem, na którym zbudowany jest model referencyjny OSI, jest jego warstwa fizyczna. Określa ona wszystkie składniki sieci niezbędne do obsługi elektrycznego, optycznego, radiowego wysyłania i odbierania sygnałów. Warstwa fizyczna składa się z czterech obszarów funkcjonalnych:
mechanicznego,
elektrycznego,
funkcjonalnego,
proceduralnego.

Wspólnie obejmują one wszystkie mechanizmy potrzebne do obsługi transmisji danych, takie jak techniki sygnalizacyjne, Napięcie elektryczne powodujące przepływ prądu elektrycznego przenoszącego sygnał, rodzaje nośników i odpowiadające im właściwości impedancji, elektroniczne składniki kart sieciowych, a nawet fizyczny kształt złącza używanego do terminacji nośnika. Specyficznymi przykładami mechanizmów, które potrzebne są do obsługi przesyłania danych, lecz które nie należą do zakresu warstwy fizycznej, są:
nośniki fizyczne,
koncentratory.

Warstwa fizyczna przesyła i odbiera sygnały zaadresowane dla wszystkich protokołów jej stosu oraz aplikacji, które je wykorzystują. Musi ona więc wykonywać kilka istotnych funkcji – w szczególności:

Aby móc nadawać dane, musi ona:
zamieniać dane znajdujące się w ramkach na strumienie binarne,
wykonywać taką metodę dostępu do nośnika, jakiej żąda warstwa łącza danych,
przesyłać ramki danych szeregowo (czyli bit po bicie) w postaci strumieni binarnych.

W celu odbierania danych konieczne jest natomiast:
oczekiwanie na transmisje przychodzące do urządzenia hosta i do niego zaadresowane,
odbiór odpowiednio zaadresowanych strumieni,
przesyłanie binarnych strumieni do warstwy danych w celu złożenia ich z powrotem w ramki.

Lista ta, jak widać, nie obejmuje żadnych sposobów weryfikowania integralności danych. Warstwa fizyczna nie posiada bowiem mechanizmu służącego rozpoznawaniu znaczenia wysyłanych, jak też otrzymywanych danych. Służy wyłącznie przesyłaniu logicznych zer i jedynek.

Warstwa fizyczna, w postaci określonej przez Model Referencyjny OSI, składa się ze wszystkich procesów, mechanizmów, elektroniki oraz protokołów, które potrzebne są urządzeniu obliczającemu w celu wysłania i odbierania binarnych strumieni danych. W specyfikacji warstwy fizycznej technologii LAN zamieszczone są oczekiwania odnośnie wydajności nośnika łączącego komunikujące się ze sobą urządzenia. Model jednak nie określa samego rodzaju nośnika.

Rodzaje materiałów i urządzeń do budowy sieci komputerowej.

Sieć komputerowa złożona jest z urządzeń aktywnych i pasywnych oraz oprogramowania. Urządzenia aktywne to koncentratory ( hub ) przełączniki np. switch. Routery -Stanowią punkty których zbiegają się łącza prowadzące do serwerów stacji roboczych i innych urządzeń sieciowych urządzenia pasywne nie przetwarzają sygnału a jedynie pośredniczą w ich przekazywaniu do elementów pasywnych zaliczamy:

1. Nośniki danych - kable miedzianie, światłowodowe.
2. Gniazda i wtyki komputerowe.
3. Szafy dystrybucyjne ( Krosowe ) - Pozwalają  na bezpieczne przechowywanie sprzętu aktywnego do szaf są wprowadzane kable które zarabiane są w panelach krosowych "Patchpanel" standardem są szafy krosowe typu "Rack" jest to standard z szaf, stojaków i urządzeń zatwierdzony w normie EIA 310 - D wysokość elementów typu Rack określa się jako wielokrotność jednostek U. Jeden U to wysokość pojedynczego elementu montowanego w szafie i wynosi 1,75 cala ( 4,445 cm ) wysokość szaf podaje się w jednostkach U.. Najczęściej od 10 do 45 U szerokość szaf dystrybucyjny stosowanych najczęściej pozwala na montaż urządzeń o szerokości 19 cali dostępne są szafy stojące i wiszące najczęściej mają demontowane ściany boczne często montuje się wentylatory, termostaty, oświetlenie, półki, uchwyty do kabli głębokość szafy wynosi 60 do 100 cm. wysokość szafy powinna uwzględniać przetrzeć między urządzeniami aktywnymi w celu w lepszej cyrkulacji powietrza zaleca się pozostawienie wolnej przestrzeni 1U Projektując szafę należy rozważyć rozwój projektowanej sieci a co za tym idzie montaż dodatkowych urządzeń 
4. Rama montażowa - pełnia takie same funkcje jak szafy lecz nie są obudowane i zamykane 
5. Kanały kablowe - Umożliwiają bezpieczne prowadzenie kabli pomiędzy punktami dystrybucyjnymi i od szaf do punktów abonenckich stosuje się kanały pionowe poziome oraz na zewnątrz budynków.
6. Panele krosowe - Służą do zarabiana kabli w szafach tele informatycznych połączenia w szafie pomiędzy gniazdami panelu krosowego wykonuje się za pomocą krótkich kabli ( Patchcord ).
7. Organizery kabli - Ułatwiają prawidłowe ułożenie kabli w szafach.
8. Patchcord krótki kabel łączycy urządzenia z gniazdami w patchpanelu

1. Zasady pozwalające na zachowanie ergonomii prac związanym ze sprzętem wewnątrz szafy krosowej

Należy dobrać odpowiednie wentylatory do ilości ciepła generowanego na dole najczęściej montowane są zasilacze awaryjne ( UPS ) ze względu na ich wagę powyżej montuje się serwery ( Obudowach typu Rack lub na kółkach lub szynach ) Listwy zasilające montuje się na dole szafy lub przy bocznych ścianach. Jeśli instalujemy KFN to zaleca się jej zawieszenie na wysokości wygodnej do pracy podobnie jak monitor i klawiatura. Na górze szafy montuje się panele krosowe oraz aktywne urządzenia sieciowe. Aby maksymalnie ochronić delikatne kable światłowodowe montuje się je na samej górze szafy  

Normy i zalecenia dotyczące montażu sieci strukturalnej.

ANSI - Amerykańska organizacja poza rządowa typu nom - profit. Zajmuje się normami technologicznymi np. opracowała jeden z standardów kodowania znaków w komputerach.

IEEE - Organizacja zrzeszająca inżynierów z całego świata opracowała miedzy innymi standardy dotyczące Ethernetu.

ISO - Międzynarodowa organizacja standaryzacyjna opracowała między innymi warstwowy model sieci ISO / OSI.

IETF - Organizacja która publikuje dokumenty EFC regulujące rozwój internetu.

UE - Publikuje normy europejskie EN

EIA / TIA - Organizacje które tworzyły wiele standardów dotyczących komunikacji np. Normy RS 232. 

Stosowanie standardów umożliwia korzystanie ze sprzętu różnych producentów w Polsce obowiązują ponad to normy krajowe np. PN, EN, 50174 - 1 Technika informatyczna instalacja okablowania. Część pierwsza " Specyfikacja i zapewnienia jakości " PN, EN, 50174 - 2 Technika informatyczna instalacja okablowania. Planowanie i wykonawstwo zewnątrz budynków PN, EN, 50174 - 3 Technika informatyczna instalacja okablowania. Przykładowe najważniejsze zalecenia wynikają z powyższych norm w obrębie tych samych sieci powinno stosować się te same przewody rozplot kabla UTP nie powinien być większy niż trzynaście minimetrów każdy element każdy element być powinien być czytelnie oznaczanym siec powinna posiadać pełną dokumentacje.